اشعار احمد محمود امپراطور

بـــــازاری چاپلوســــی گــرم است گــرم یاران

هر سو کنی تماشــــا لاف است و جان و قربان

چار عیب های این شهـــر حاجی و شیخ باشند

از محتسب مگوییــــد بدنـــــام گشتـــــه ان

قاضی قضا نداند چشـم اش به جیب خلق است

وا کــــرده از شــــــــرارت دارالقضاء عصیان

خــــدا ناکرده روزی کـــــار ات به دولت افتــد

از گــــــور هفـــت پشتت کش میکنــــد گریبان

افتی میــــــــان آتش شــــاید که زنــــــده مانـی

لیکن کجـــــا رهایــــــی از دست جمــــع نادان

اینجــــــــا به ارز یک جـــو آدم نمی شمـــارند

تا زور و زر نبـــــاشد هرگــــــز نباشی انسان

تاکه دروغ باشـــــد کس راست کـــی بگویــــد

رســــــم و رواج گویند افعــــال شُــوم و بهتـان

گــــاهی به سیـــــر آید گاهــــی به درس تـازه

از فتنه های این قوم داغ است تنـــــورِ شیطان

انسانیـــــــت نه یابــــی اسلامیت که هرگـــــز

کو بویــی انس و یـــاری کـو سبک از مسلمان

پاس وفــــــــا و یاری افســــانه ای قدیـــم است

عمریست رفته احساس عمریست مرده وجدان

نی تــــــرس از پدر ماند نی مهــر هم ز مادر

هم خواهــــر و بــــرادر از یکدیـــگر گریزان

هــــر دردمند که بینی در هر کجـــــایی عالـم

از بخت بد به پـــــرسی نــــام وی است افغان

خـون دل است جــــاری از دیدگــــان مــــردم

یــــــارب تو حال ما را نیـــکو و نیک گردان

در این جهان هستی راهی عدم به پیش است

محمود خوش به حال ات میماند از تو دیوان
------------------------------------------

پنجشنبه 24 عقرب 1397 خورشیدی

که برابر میشود به 15 نوامبر 20 ترسایی

سرودم

احمد محمود امپراطور